Wednesday, September 30, 2015

कप्प्यांची जीन्स....

पुर्वी शाळेत असताना माझा गणवेश एकच .......त्यामुळे तोच दररोज घालणं दुसरा विकल्प नाही...तोही झिझला होता त्यालाही कप्पे मारले होते जसे माझ्या आंतरमनाला मारले होते.आता तो शब्द आहे बघा काॅम्प्रमाईझ....आपल्याच मनानी आपल्याच मनाशी केलेलं काॅम्प्रमाईझ....पण समाजात कावळ्यासारखी काही लोकं असतात...त्याना चांगलं जनावर आवडत नसतं...त्याना टिचार टाचार पडलेल्या जनावरांची फार आवड...... म्हणजे हे चोच टाकायला मोकळे....असो.... ते गणवेशाला मारलेले कप्पे पाहून  काही मुलं हसत,हिनवतही होती ....त्यांच्या दृष्टिने ती मस्करी असेलही....रुपयांचा माज म्हणता येणार नाही कदाचीत तितके संस्कारही नसतील...समजही नसेल...
पण पाचवी ते नववीची मुलं ईतकी नासमझ तर नक्कीच नसतील...आमची परीस्तीथीच बेताची तर आम्ही काय करणार.....पण हे त्यानाही कसं कळनार ना.......तुम्हाला एकदा सवय झाली ना की जमतं सारं काही...कुठल्याही बाबतीत....सहण करत रहायचं....परमेश्वर तेच दिवस ठेवत नसतो...... जे डिचवत होते त्यांचीही परीस्तिथी आज काही ठीक नाही....काही व्यसनाधीन होऊन भटकतायेत .....तर कोणि हयात नाहीये....असो सांगायचं काय तर आज आपण समाजात पहातोय...नवतरुण मुलांच्या जीन्सना कप्पेच कप्पे....मधेच त्या फाटलेल्याही असतात ......आता काय तर म्हणे ती फॅशन.....मुलींनाही त्यातुन मोह आवरता येत नाही....जमान्याबरोबर चालनंही गरजेचं आहेच म्हणा...
बरं त्यांच्या किमतीही काही कमी नाहीत.....
पुर्वी रुपये नव्हते म्हणून गरीबीमुळे फाटके कपडे घालायची वेळ यायची....आज रुपये आहेत म्हणुन आणि फॅशन म्हणून फाटके कपडे घालतात.....
शेवटी कोणी कसले कपडे घालावेत हा जरी ज्याचा त्याचा प्रश्न असला तरी गरीबाना त्या बाबतीत हिनवू नये......हिनवत नसतलही पण काही टगे असतात...हे ही नाकारता येणार नाही... आजही गरीबी कमी झालय असं मला वाटत नाही....आजही काही मुलांची तीच परीस्तिथी आहे जी कधीकाळी माझीही होती.....आणि दुसरी गोष्ट म्हणजे आजच्या युगात आपण कुणाला कोणाशी कसं वागावं हे सांगु शकत नाही.....ते ज्याच त्याला कळायला हवं.....शेवटी तुम्ही जे पेरालं तेच ऊगवतं हे लक्षात असलं पाहीजे...ते जमिनीवर अवलंबून असतं.....किती दिवसात बाहेर येतं ते.....आपण नेमकं ते लक्षात ठेवत नाही आणि बोंबलत सुटतो....पिढी बिघडली...पिढी बिघडली....अरे पण पिढी बिघडुू नये म्हणून आपलंही काही कर्तव्य आहेच की....मुलं मोठ्यांच अणुकरन करत असतात.....त्यानी चुकीचं काही केलं तरी आपण त्यांच कौतुक करत असतो......लहान मुलांच बघा तुम्ही....बाकी काही नाही जमलं तरी त्याना माणसानी माणसाशी माणसा सारखं वागावं... ईतकं शिकवल तरी पुरे.....
बाकी म्हंटलयच.....
जगीं जीवनाचे सार
घ्यावे जाणूनि सत्वर ।
जैसे ज्याचे कर्म तैसे
फळ देतो रे ‘इश्वर’ ।।

........नितेश पाटील

Thursday, September 3, 2015

देव भेटतो का...?

........नितेश पाटील.....

माणसात जरी परमेश्वर असला...
तरी तो मिळणे सोपं नसते...
आता हेच बघा ना सारे ग्रंथ, वेद, पुराणांच म्हणनं आहे परमेश्वर आपल्यात आहे आणि आपण त्याला शोधतो कुठे ? देव्हारयात,मंदिरात. हे काही साधन नसेल तर वर बधुन...
विषेश म्हणजे आपण आपलच समाधान करत असतो....देव पुजला म्हणुन..पण मी निच्छीत सांगु शकतो...देव देव्हारयात मिळत नसतो.. गाईच्या कासेत असनारया गोचिडाला जशी दुधाची चव नसते त्यातला हा प्रकार.... आपल्या आचरणामधे ताकत असते त्याला मिळवण्याची,आपल्यात जागृत करण्याची....आज देव लोकांनी कुठेही बसवला...देवाच्या नावावर आपला स्वार्थ साधु लागला माणुस...काहि ठिकाणि इतक्या  घाणेरड्या जागेत असतो कि किव येते.आणि ते पाहुन आपण माणुस आहोत ह्याची लाज वाटायला लागते.....पण सर्व ठायी परमेश्वर असतो हे आठवल की मन खिन्न होउन जाते...आठवत ते गीत...कुठे शोधीशी रामेश्वर अन कुठे शोधीशी काशी, ह्रुदयातील भगवंत राहीला.. ह्रुदयात ऊपाशी...मी देवाला मनातच पुजलं पाहिजे अन्यत्र नाही.माझं इतरांप्रती आचरण चांगल असलं पाहिजे.खर सांगायच तर ...आज तुम्हि बघाल तर अब्जावधी रुपयाच्या प्राॅपट्या ह्या मंदिरांच्या,संस्थानाच्या नावे...त्याचा समाजाला फायदा काय? असेलही पण तो किती प्रमाणात ? आणि सामान्य माणुस मात्र अंधश्रद्धेपोटी आपल्या कमाईतला काही भाग (रुपये) देव देव करत यांना दान करतो(दिलाच पाहिजे पण तो गरजुना..देवाला काय गरज?)...अपेक्षा सुखाची ..मिळतं काय ? ...मृगजळ ते त्याच्या मागे लागून ते मिळनार आहे का....नाही ...माणुस म्हणुन जगल म्हणजे सार काही साध्य होते.माणसाची साधी व्याख्या आहे...दुसरयाचा आत्मा न दुखवनं त्याला जाणनं म्हणजे माणुस....बस
हे जर आपण केलं तर परमेश्वराची ताकत नाही आपल्याला दुखी ठेवायची... शेवटी जैसे ज्याचे कर्म...हा माझा अनुभव आहे..

........नितेश पाटील......
         ३.९.२०१५